ΓΚΙΝΤΕΟΝ ΛΕΒΙΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

 Γκίντεον Λέβι, Haaretz, 20/11/2021
Μετάφραση από Niko Demo

Πρώτα ντραπήκαμε, μετά συγκλονιστήκαμε, και μάλιστα το ψάξαμε. Μετά το αρνηθήκαμε και είπαμε ψέματα. Μετά από αυτό, το αγνοήσαμε και το κρύψαμε κάτω από το χαλί, χασμουρηθήκαμε και χάσαμε το ενδιαφέρον μας. Σήμερα, αυτή είναι η χειρότερη φάση απ’ όλες: Αρχίσαμε να επαινούμε τους δολοφόνους παιδιών. Αυτό δείχνει πόσο μακριά έχουμε φτάσει.

Ο Μοχάμεντ αλ-Ντούρα και ο πατέρας του σε πλάνα από βίντεο του Σεπτεμβρίου 2000. Πηγή: AP

 Το πρώτο παιδί που θυμάμαι, δεν είχε κλείσει ούτε μια μέρα ζωής. Η μητέρα του, Φαϊζά Αμπού Νταχούκ , το γέννησε σε ένα σημείο ελέγχου του ισραηλινού στρατού. Οι στρατιώτες την έδιωξαν μακριά από εκεί και από δύο άλλα σημεία ελέγχου, μέχρι που αναγκάστηκε να το μεταφέρει, μέσα στην κρύα και βροχερή νύχτα. Όταν έφτασε στο νοσοκομείο, το νεογέννητο ήταν ήδη νεκρό.

Το γεγονός τέθηκε σε συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου. Ένας ασφαλίτης απολύθηκε και ακολούθησε μια μίνι καταιγίδα. Ήταν Απρίλιος του 1996, η χρονιά της ελπίδας και των ψευδαισθήσεων. Τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν ξέσπασε η δεύτερη Ιντιφάντα, στρατιώτες σκότωσαν τον Μοχάμεντ αλ-Ντούρα μπροστά στις κάμερες και το Ισραήλ βρισκόταν ήδη στη φάση της άρνησης και του ψεύδους: ο Ντούρα δεν πέθανε. Οι Ισραηλινοί στρατιώτες δεν τον σκότωσαν. ίσως αυτοπυροβολήθηκε, ίσως είναι ακόμα ζωντανός σήμερα.

Χωρίς ίχνος ντροπής και ενοχής εξακολουθούσαν να είναι προσκολλημένοι σ’ αυτή τη λογική, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μετά από αυτό ακολούθησαν 20 χρόνια αδιαφορίας και εφησυχασμού. Στρατιώτες και πιλότοι σκότωσαν 2.171 παιδιά και εφήβους και καμία από αυτές τις περιπτώσεις δεν σόκαρε κανέναν εδώ, δεν πυροδότησε μια πραγματική έρευνα ή δεν οδήγησε σε δίκη. Πάνω από 2.000 παιδιά μέσα σε 20 χρόνια - 100 παιδιά, τρεις σχολικές τάξεις το χρόνο. Και όλοι τους, μέχρι το τελευταίο, καταδικάστηκαν για τον δικό τους θάνατο.

Κάθε Ισραηλινός θα χαιρόταν να εξηγήσει ότι αυτοί ήταν τρομοκράτες και ότι οι στρατιώτες ή η αστυνομία δεν είχαν άλλη επιλογή από το να τους εκτελέσουν. Στην εναλλακτική μεταξύ της ζωής των παιδιών και της ιερής ζωής των στρατιωτών, προτιμάμε φυσικά τους στρατιώτες, αν και υπάρχει σχεδόν πάντα μια τρίτη πιθανότητα: να μην σκοτωθεί κανείς.

Την περασμένη εβδομάδα ανακοινώθηκε η επόμενη φάση. Το Ισραήλ επαινεί τους δολοφόνους παιδιών. είναι οι νέοι ήρωες. Αυτό δεν είχε ξαναγίνει. Ήταν Παλαιστίνιοι, τρομοκράτες, αλλά ακόμα παιδιά. Στο εξής, αν αφαιρέσεις τη ζωή ενός παλαιστίνιου παιδιού γίνεσαι ήρωας σε πρωτοσέλιδο ή σε τίτλο ειδήσεων με την αυθάδικη, πιξελαρισμένη φωτογραφία σου. «Ήρωας της Παλιάς Πόλης» - ένας αξιωματικός της συνοριοφυλακής «έβγαλε από τη μέση έναν τρομοκράτη και απέτρεψε μια μεγάλη καταστροφή» (Yedioth Ahronoth, Πέμπτη). Καμία αναφορά στην ηλικία του επικίνδυνου τρομοκράτη, φυσικά, αλλά αυτό λίγο ενδιαφέρει.

«Να με θυμάσαι καλά», έγραψε ο Ομάρ Αμπού Σαμπ, 16 ετών, προτού βγει έξω με ένα μαχαίρι για να μαχαιρώσει έναν αξιωματικό της συνοριοφυλακής. Ένα βίντεο που έδωσε στη δημοσιότητα η αστυνομία τον δείχνει να πλησιάζει δύο αστυνομικούς από πίσω και να τους επιτίθεται. Ήταν πιο κοντός και πιο αδύνατος από αυτούς, θα μπορούσαν να τον σταματήσουν, δεν χρειαζόταν να τον πυροβολήσουν και σίγουρα δεν χρειαζόταν να τον σκοτώσουν, όπως ήταν ανώφελο να σκοτώνουν παιδιά με μαχαίρια πριν και μετά από αυτόν. Αλλά το να προβάλλεις τον φόνο ενός 16χρονου έφηβου με μαχαίρι στα μέσα ενημέρωσης είναι σαν να έχεις περάσει μια ηθική κόκκινη γραμμή. Αυτό θα ενθαρρύνει την άσκοπη δολοφονία και άλλων παιδιών, αν ποτέ μια τέτοια ενθάρρυνση μπορεί να θεωρηθεί αναγκαία. Το ελαφρύ δάχτυλο στη σκανδάλη θα γίνει ακόμα πιο ελαφρύ. Αν πριν από αυτό, φοβόμασταν μια ψεύτικη έρευνα, τώρα είμαστε έτοιμοι να δώσουμε ένα μετάλλιο γενναιότητας.

Πώς σκοτώνουν οι λέξεις. Όταν οι δολοφόνοι παιδιών και εφήβων, ακόμα κι αν είναι οπλισμένα με μαχαίρι, επαινούνται από τα μέσα ενημέρωσης και τους διοικητές τους, ενθαρρύνουμε το επόμενο έγκλημα. Δεν υπάρχει παιδί με μαχαίρι που η καλά οπλισμένη συνοριοφυλακή να μην μπορεί να σταματήσει χωρίς να το σκοτώσει. Αλλά η αστυνομία είναι πολύ δειλή. Έτσι σκότωσαν τον Eyad al-Hallaq, έναν αυτιστικό έφηβο. Οι πραγματικοί ήρωες θα τον είχαν σταματήσει, δεν θα τον είχαν σκοτώσει.

Αλλά γιατί να το κάνεις αφού μπορείς να σκοτώσεις και να γίνεις ήρωας; Τα περισσότερα από τα παιδιά που σκοτώθηκαν από τον στρατό και την αστυνομία των συνόρων δεν έπρεπε να είχαν σκοτωθεί. Τώρα όμως αξίζει να τα σκοτώσετε, αφού τα ΜΜΕ θα σας δαφνοστεφανώσουν «ήρωες της Παλιάς Πόλης».

Είναι οι ήρωές σου, ω Ισραήλ, οι δολοφόνοι μικρών παιδιών και εφήβων.