Η διοικητική κράτηση Παλαιστινίων είναι έγκλημα ενάντια στο διεθνές δίκαιο και την ανθρωπότητα, και απαιτούμε την κατάργησή της!

Έκκληση της Ευρωπαϊκής Συμμαχίας για την υπεράσπιση των Παλαιστινίων κρατουμένων

Coalition européenne de soutien aux prisonniers palestiniens
Coalición europea de apoyo a los prisioneros palestinos
Europäische Allianz für die Solidarität mit den Palästinensischen Gefangenen e.V.

500 περίπου Παλαιστίνιοι διοικητικοί κρατούμενοι στις φυλακές των Ισραηλινών αρχών κατοχής ανακοίνωσαν την απόφασή τους να μην εμφανιστούν ενώπιον των κατοχικών δικαστηρίων, στις αρχές του 2022.

Αυτή η απόφαση ήρθε ως απάντηση αυτών των κρατουμένων στην πρακτική των αρχών κατοχής της εφαρμογής ενός αυθαιρέτου νόμου, του νόμου περί διοικητικής κράτησης, ειδικότερα.

Αφού τα ισραηλινά δικαστήρια απέδειξαν ότι αποτελούν μέρος του κατοχικού συστήματος που νομιμοποιεί τις παράνομες διαδικασίες της και παρέχει κάλυψη σε αυτές, και δεν πληροί τα πρότυπα της δίκαιης απονομής δικαιοσύνης, της απόφασης αυτής είχε προηγηθεί από 6 διοικητικούς κρατούμενους η επ’ αόριστο απεργία πείνας, με στόχο να αναγκαστούν οι αρχές της φυλακής να τους απελευθερώσουν ή να βάλουν κάποιο όριο στη διάρκεια της παράνομης κράτησής τους.

Η διοικητική κράτηση είναι μια αυθαίρετη κράτηση που δίνει στις ισραηλινές αρχές κατοχής το δικαίωμα να συλλαμβάνουν οποιονδήποτε Παλαιστίνιο άνδρα ή γυναίκα χωρίς να τους απαγγελθούν κατηγορίες και να τον φυλακίζουν μέχρι έξι μήνες, με δυνατότητα επέκτασης του χρονικού ορίου. Κατά την περίοδο της κράτησης, η οποία μερικές φορές μπορεί να φτάσει και χρόνια, ο κρατούμενος δεν κατηγορείται για κάτι συγκεκριμένο ούτε και προσάγεται ενώπιο της δικαιοσύνης προκειμένου να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

ΓΚΙΝΤΕΟΝ ΛΕΒΙ Το «υπάνθρωποι» σαν χαρακτηρισμός είναι σκληρός, αλλά πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε τα εγκλήματα των εποίκων;

Γκίντεον Λέβι,  Haaretz,  8/1/2022

Μετάφραση : Niko Demo, Τλαξκάλα

Είναι τα αποβράσματα της γης. Όποιος αρπάζει έναν Παλαιστίνιο έφηβο, τον κακομεταχειρίζεται για ώρες, τον χτυπά και τον κλωτσά, τον δένει κάτω από το καπό του αυτοκινήτου και στη συνέχεια τον κρεμάει από ένα δέντρο και του καίει τα πέλματα των ποδιών του με έναν αναπτήρα είναι υπάνθρωπος. Πώς είναι δυνατόν να πούμε το αντίθετο;

Έποικοι και Παλαιστίνιοι διαδηλωτές συγκρούονται στο χωριό Asira al-Qibliya της Δυτικής Όχθης τον Σεπτέμβριο. Φωτο: Majdi Mohammed/AP

Όποιος διώχνει τους νόμιμους ιδιοκτήτες της γης που έκλεψε απειλώντας τους ότι θα τους πυροβολήσει, καταστρέφει τις ταφόπλακες τους, καταστρέφει τη σοδειά τους, βανδαλίζει τα αυτοκίνητά τους και πυρπολεί τα χωράφια τους είναι υπάνθρωπος. Τι άλλο είναι?

Όποιος επιτίθεται σε ηλικιωμένους βοσκούς με ξύλα και πέτρες είναι υπάνθρωπος. Όποιος κόβει χιλιάδες ελαιόδεντρα κάθε χρόνο είναι υπάνθρωπος. Οι Ναζί χρησιμοποιούσαν αυτόν τον όρο; Ωραία, και τις ντομάτες αποκαλούσαν "ντομάτες", αλλά μας επιτρέπεται να χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη.

Το «υπάνθρωπος» είναι μια σκληρή λέξη, αλλά δεν είναι ασυνήθιστη. Μόλις πριν από επτά χρόνια, ο αρθρογράφος της Haaretz, Yossi Verter, τη χρησιμοποίησε για να περιγράψει τους υποστηρικτές του τότε πρωθυπουργού Benjamin Netanyahu. Σχετικά με αυτούς, παρεμπιπτόντως, επιτρέπεται να λέμε οτιδήποτε.

Αλλά η οργή των εποίκων και των συνεργατών τους για τη χρήση του όρου από τον Yair Golan έχει επίσης μια σκόπιμη συνεκδοχή που δεν πρέπει να αγνοηθεί. Αν το «υπάνθρωπος» είναι μια ναζιστική έκφραση που χρησιμοποιήθηκε κατά των Εβραίων κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος, τότε όταν κάποιος τη χρησιμοποιεί εναντίον των εποίκων, γίνονται αμέσως ακούσια θύματα ενός άλλου Ολοκαυτώματος. Και αν είναι θύματα, τότε φυσικά τους επιτρέπεται να κάνουν οτιδήποτε – να κακοποιούν, να κλέβουν και να πυρπολούν.

 

Ο Yair Golan μιλώντας στην Κνεσέτ, πέρυσι. Φωτο: Noam Moskowitz/Knesset

MILENA RAMPOLDI «Οι περισσότεροι αριστεροί έχουν πέσει θύματα της εμπιστοσύνης τους στο κράτος»: Ο Μίχαελ Σνάϊντερ για τη συνεχιζόμενη «διεθνική βιοπολιτική κατάληψη της εξουσίας»

Milena Rampoldi, ProMosaik, 2/1/2022
Μετάφραση : Niko Demo, Τλαξκάλα

Συνέντευξη με τον καθηγητή Μίχαελ Σνάϊντερ, (γεννημένος το 1943) με θέμα τον COVID-19 και τη σχέση μεταξύ ιατρικής και ολοκληρωτισμού. Ο Σνάιντερ συγγραφέας και στρατευμένος σοσιαλιστής,είναι γνωστός, μεταξύ άλλων, για τη συμμετοχή του στο φοιτητικό κίνημα του 1968, ως συγγραφέας του έργου «Neurose und Klassenkampf» [Νεύρωση και πάλη των τάξεων,Εκδόσεις Ράππα,1982] και την ίδρυση του πρώτου σοσιαλιστικού θεάτρου δρόμου στο Δυτικό Βερολίνο. Ο Μίχαελ Σνάϊντερ ξεχωρίζει για την οξυδερκή κριτική του στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, άρα και στην εκφυλιστική «κορωνοϊακή» νεύρωση που κυριαρχεί και συγκεντρώνει πολλά στοιχεία όχι μόνο πολιτικά, αλλά και νευρωτικά. Τα πράγματα, όμως, σήμερα διαφέρουν κάπως. Η εξουσία σήμερα είναι διαφορετική. Και ο ολοκληρωτισμός είναι διαφορετικός.

Στην εποχή του κορωνοϊού που ζούμε, η σχέση ιατρικής, εξουσίας και ολοκληρωτισμού διαφεύγει από πολλούς, για ποιο λόγο κατά τη γνώμη σας;

Εάν η σχέση μεταξύ ιατρικής, εξουσίας και ολοκληρωτισμού διαφεύγει από τόσους πολλούς ανθρώπους, σε αυτήν την περίοδο κρίσης λόγω του κορωνοϊού, οφείλεται κυρίως στη φύση αυτής της νέας ιστορίας, εξαιρετικά εκλεπτυσμένης και αποτελεσματικής ως προς τον αντίκτυπό της στη ψυχολογία της μάζας : ότι ο Sars- Ο Cov-2 είναι ένας δολοφονικός ιός που απειλεί ολόκληρη την ανθρωπότητα, εναντίον του οποίου θα πρέπει να «κηρύξουμε τον πόλεμο», όπως ανακοίνωσε ο Γάλλος πρόεδρος τον Απρίλιο του 2020.

Σε περιόδους πολέμου και κρίσης, κυβέρνηση και πολίτες πάντα σχεδόν ενώνουν τις δυνάμεις τους. Ο «πόλεμος ενάντια στον κορωνοϊό» και τις νέες «επικίνδυνες παραλλαγές» του μοιάζει με το 1984 του Όργουελ, όπου οι άνθρωποι κινητοποιούνται συνεχώς και ωθούνται σε εικονικούς πολέμους ενάντια σε νέους εχθρούς που κανείς δεν βλέπει ποτέ. Ακόμη πιο εκλεπτυσμένα, από κάποια σχεδόν σαδιστική ιδιοφυΐα (κάτι σαν ψυχολογικός πόλεμος): η ιστορία (σκηνοθετημένη από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και τις δεξαμενές σκέψης)  ενός αόρατου και πανίσχυρου εχθρού που μπορεί να χτυπήσει οπουδήποτε και ανά πάσα στιγμή και που μπορεί να κρυφτεί μέσα στον καθένα μας, στον διπλανό σου, στον συνάδελφό σου, ακόμα και ανάμεσα στα αγαπημένα σου πρόσωπα και, ακόμα χειρότερα, στον ίδιο σου τον εαυτό.

Η υπόθεση του «ασυμπτωματικού ασθενούς», που θέτει σε κίνδυνο όλους τους άλλους ως «υπερμολυντική», είναι ιδιαίτερα ύπουλη, γιατί τροφοδοτεί την καχυποψία όλων εναντίον όλων και οδηγεί σε πλήρη διακοπή του φόρτου των αποδεικτικών στοιχείων: στον αγώνα ενάντια στον αόρατο εχθρό, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι δυνητικά υγιείς, αλλά δυνητικά άρρωστοι. Κάθε άτομο είναι ένα ύποπτο κρούσμα που δεν έχει ακόμη επαληθευτεί, ένας κίνδυνος και θα πρέπει να αποδείξει την αθωότητά του μέσω των ευρημάτων (επιχρίσματα) ή των εμβολίων που ενημερώνονται καθημερινά. Εάν δεν το κάνει, η περιθωριοποίηση και οι περιορισμοί μετακίνησης είναι μέτρα αυτοάμυνας που εγκρίνονται από την κοινωνία.

Αυτή η ιστορία είναι καινούργια, και βρίσκει ανταπόκριση επειδή θέτει στην υπηρεσία της πριν απ' όλα κοινοτικά ιδανικά όπως η αλληλεγγύη, η ευθύνη απέναντι στους άλλους κ.λπ., που είναι τόσο προσφιλή στην αριστερά. Να γιατί  η δόλια φύση της δεν αναγνωρίζεται από τους περισσότερους αριστερούς, τους σοσιαλδημοκράτες και τους αριστερούς σοσιαλιστές, πόσω μάλλον που οι τελευταίοι έχουν πέσει θύματα της εμπιστοσύνης τους στο κράτος ακριβώς τώρα, κατά τη διάρκεια της κρίσης λόγω του κορωνοϊού: το γεγονός ότι, μετά τα τριάντα χρόνια νεοφιλελεύθερων στερήσεων και πολιτικών μεγάλων περικοπών (όπως στον τομέα της δημόσιας υγείας), το μέχρι τότε αδύναμο κράτος παίρνει ξαφνικά τα ηνία στα χέρια του και καθιστά την υγεία των πολιτών το υπέρτατο σημείο της δράσης του, από αυτούς εκλαμβάνεται ως απόδειξη της ηθικής διάστασης που ανακαλύπτει και πάλι η πολιτική. Για ποιο λόγο όμως οι κυρίαρχες ελίτ, αδίστακτες μεταξύ άλλων, αποφάσισαν να σταματήσουν την παγκόσμια κερδοσκοπική μηχανή μπροστά σε ένα παθογόνο παράγοντα που επηρεάζει σχεδόν αποκλειστικά τους «μη παραγωγικούς», τους άνω των 80;

 

John Melhuish Strudwick, Μια χρυσή κλωστή,1885

 Σε ποιο βαθμό η εξουσία σήμερα διαφέρει από την εξουσία με την παραδοσιακή έννοια του όρου;

ΓΚΙΝΤΕΟΝ ΛΕΒΙ« Δώστε μας όπλα για να προστατεύσουμε τους Παλαιστίνιους από τη βία των εποίκων »: η πρόταση του Haim Shadmi προκαλεί αναστάτωση στους Ισραηλινούς

  Γκίντεον Λέβι, Haaretz, 25/11/2021
Μετάφραση από Niko Demo

Κάποια γεγονότα δεν μπορούν να αμφισβητηθούν: Οι Παλαιστίνιοι στα Κατεχόμενα, ειδικά οι αγροτικοί πληθυσμοί, είναι εκτεθειμένοι σε σοβαρούς κινδύνους, χωρίς να υπάρχει κάποιος να τους υπερασπιστεί. Τους τελευταίους μήνες η κατάστασή τους έχει επιδεινωθεί. Οι επιθέσεις ισραηλινών εποίκων έχουν γίνει πιο βίαιες, πιο μεθοδικές και πιο συχνές και η διαβίωσή τους έχει γίνει εφιάλτης. Δεν υπάρχει Παλαιστίνιος αγρότης που να μην φοβάται να βγει για να δουλέψει στο χωράφι του και πολλοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη γη τους φοβούμενοι τους εποίκους.

 

Ένοπλοι έποικοι σε δράση.  Φωτογραφία: Shai Kendler

Ο ισραηλινός στρατός ( IDF), που έχει την ευθύνη για την ασφάλειά τους, ούτε καν σκέφτεται να τους υπερασπιστεί. Οι στρατιώτες του μένουν εκεί, σχεδόν πάντα προστατεύοντας τους επιτιθέμενους και μερικές φορές τους προμηθεύει με όπλα. Η Ανώτατη Διοίκηση ενθαρρύνει αυτή τη συμπεριφορά με τη σιωπή και την αδράνειά της, ακόμα κι αν πρόσφατα μια σχετική οδηγία έλεγε το αντίθετο. Είναι απίθανο να τεθεί σε εφαρμογή. Ούτε η αστυνομία του Ισραήλ κάνει τίποτα, ενώ η αστυνομία της Παλαιστινιακής Αρχής δεν επιτρέπεται να σηκώσει ούτε το δάχτυλο για να υπερασπιστεί τον λαό της. Έτσι, ο πληθυσμός μένει πιο ανυπεράσπιστος από ποτέ.

Αυτό μπορούμε φυσικά να τα αποδεχτούμε σηκώνοντάς τους ώμους αδιάφορα, όπως κάνουμε με την πραγματικότητα του απαρτχάιντ, και να μην κάνουμε τίποτα. Ο Haim Shadmi, δημοσιογράφος και αγωνιστής της ριζοσπαστικός αριστερός, βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Σκέφτεται όπως και οι έποικοι: αφού ο ισραηλινός στρατός δεν κάνει σχεδόν τίποτα για να προστατεύσει τους Παλαιστίνιους, τότε μια άλλη δύναμη θα πρέπει να μπει στην εικόνα. Έτσι προέκυψαν οι πολιτοφυλακές των εποίκων – των οποίων ο νομικός βραχίονας ονομάζεται «ravshatzim» (ένα εβραϊκό ακρωνύμιο που σημαίνει «μόνιμοι συντονιστές στρατιωτικής ασφαλείας». Οι πολιτοφύλακες αυτοί πληρώνονται από το κράτος, οπλίζονται από τον στρατό και τους επιτρέπεται να κάνουν σχεδόν τα πάντα στο όνομα της προστασίας των οικισμών.

Και όντως αυτό κάνουν. Τρομοκρατούν τους Παλαιστινίους, τραυματίζοντας κατά καιρούς αθώους, στο όνομα της αυτοάμυνας. Η οργάνωση "Hashomer Hachadash" έχει προκύψει για παρόμοιο σκοπό: εκεί που η αστυνομία δεν μπορεί να κάνει αρκετά, έχει δημιουργηθεί στο Ισραήλ μια οργάνωση πολιτών που διαθέτει μονάδα με τζιπ, μονάδα μοτοσικλετών και μια εθελοντική μονάδα συνοριακής αστυνομίας. Αυτό ακριβώς που χρειαζόταν η βάναυση συνοριακή αστυνομία «Το κράτος του Ισραήλ δεν προστατεύει τα εδάφη του – εμείς θα προστατεύσουμε τα εδάφη του κράτους στο όνομά του», δηλώνεται στην αρχική σελίδα της οργάνωσης.

ΓΚΙΝΤΕΟΝ ΛΕΒΙΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

 Γκίντεον Λέβι, Haaretz, 20/11/2021
Μετάφραση από Niko Demo

Πρώτα ντραπήκαμε, μετά συγκλονιστήκαμε, και μάλιστα το ψάξαμε. Μετά το αρνηθήκαμε και είπαμε ψέματα. Μετά από αυτό, το αγνοήσαμε και το κρύψαμε κάτω από το χαλί, χασμουρηθήκαμε και χάσαμε το ενδιαφέρον μας. Σήμερα, αυτή είναι η χειρότερη φάση απ’ όλες: Αρχίσαμε να επαινούμε τους δολοφόνους παιδιών. Αυτό δείχνει πόσο μακριά έχουμε φτάσει.

Ο Μοχάμεντ αλ-Ντούρα και ο πατέρας του σε πλάνα από βίντεο του Σεπτεμβρίου 2000. Πηγή: AP

 Το πρώτο παιδί που θυμάμαι, δεν είχε κλείσει ούτε μια μέρα ζωής. Η μητέρα του, Φαϊζά Αμπού Νταχούκ , το γέννησε σε ένα σημείο ελέγχου του ισραηλινού στρατού. Οι στρατιώτες την έδιωξαν μακριά από εκεί και από δύο άλλα σημεία ελέγχου, μέχρι που αναγκάστηκε να το μεταφέρει, μέσα στην κρύα και βροχερή νύχτα. Όταν έφτασε στο νοσοκομείο, το νεογέννητο ήταν ήδη νεκρό.

Το γεγονός τέθηκε σε συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου. Ένας ασφαλίτης απολύθηκε και ακολούθησε μια μίνι καταιγίδα. Ήταν Απρίλιος του 1996, η χρονιά της ελπίδας και των ψευδαισθήσεων. Τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν ξέσπασε η δεύτερη Ιντιφάντα, στρατιώτες σκότωσαν τον Μοχάμεντ αλ-Ντούρα μπροστά στις κάμερες και το Ισραήλ βρισκόταν ήδη στη φάση της άρνησης και του ψεύδους: ο Ντούρα δεν πέθανε. Οι Ισραηλινοί στρατιώτες δεν τον σκότωσαν. ίσως αυτοπυροβολήθηκε, ίσως είναι ακόμα ζωντανός σήμερα.

Χωρίς ίχνος ντροπής και ενοχής εξακολουθούσαν να είναι προσκολλημένοι σ’ αυτή τη λογική, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μετά από αυτό ακολούθησαν 20 χρόνια αδιαφορίας και εφησυχασμού. Στρατιώτες και πιλότοι σκότωσαν 2.171 παιδιά και εφήβους και καμία από αυτές τις περιπτώσεις δεν σόκαρε κανέναν εδώ, δεν πυροδότησε μια πραγματική έρευνα ή δεν οδήγησε σε δίκη. Πάνω από 2.000 παιδιά μέσα σε 20 χρόνια - 100 παιδιά, τρεις σχολικές τάξεις το χρόνο. Και όλοι τους, μέχρι το τελευταίο, καταδικάστηκαν για τον δικό τους θάνατο.

Οι πατέντες, τα εμβόλια και η «αριστερά της προόδου»

του Νίκου Προγούλη, Δρόμος της Αριστεράς, 23/10/2021

Ο Νίκος Προγούλης γεννήθηκε το 1962 στην Αθήνα.

Έχει σπουδάσει οικονομικά, και έχει εργασιακή εμπειρία 22 ετών, κυρίως σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες στην Ελλάδα και τη Γερμανία. Παράλληλα, σε μια προσπάθεια εξισορρόπησης με τα προσωπικά του ενδιαφέροντα, επέστρεψε το 2003 στις σπουδές κάνοντας ένα μεταπτυχιακό και στη συνέχεια διδακτορικό στη Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Τα τελευταία 10 χρόνια έχει αρθρογραφήσει σε διάφορα περιοδικά κι έχει πάρει μέρος σε μια σειρά φιλοσοφικών συνεδρίων. Από το 2009 κάνει σεμινάρια οικονομικών για ενήλικες, κυρίως στην Εταιρεία Διαπολιτισμικών Σπουδών και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου προσπαθεί να συνδυάσει την οικονομία με τη φιλοσοφία. Συγγραφέας του Ο κόσμος των πολυεθνικών «εκ των έσω» και του Η ανάδυση της εικόνας του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού (με τον Φώτη Τερζάκη)

Ελάχιστοι, ακόμη και μεταξύ των ειδικών, είναι σε θέση να παρακολουθήσουν τη «σκληρή επιστημονική συζήτηση» που διεξάγεται μέσα από μελέτες, ανακοινώσεις, δημοσιεύσεις και να αξιολογήσουν τα νέα στοιχεία που διαρκώς έρχονται στο φως σχετικά με την «πανδημία», τον τρόπο αντιμετώπισής της κι ακόμα ειδικότερα σχετικά με τις επιδόσεις των εμβολίων.

Από την άλλη πλευρά όλοι, ή τουλάχιστον όλοι όσοι ήταν στοιχειωδώς νηφάλιοι, είχαν τη δυνατότητα να αντιληφθούν ότι οι πολιτικές ηγεσίες και τα πιστά σε αυτές ΜΜΕ, από την αρχή και σαν «έτοιμες από καιρό», τρομοκράτησαν και παραπλάνησαν συστηματικά την κοινή γνώμη σχετικά με την επικινδυνότητα της επιδημίας: υιοθετήθηκαν μοντέλα που προέβλεπαν εκατόμβες θυμάτων και, παρότι αυτά δεν επαληθεύονταν, οι προβλέψεις συνεχίζονταν με τα ίδια μοντέλα χωρίς τροποποιήσεις, η υπερκαταγραφή των θυμάτων γινόταν με κεντρική εντολή, κ.ο.κ.

Πώς συνέβη λοιπόν κι ένα τόσο μεγάλο, συγκριτικά, μέρος της κοινωνίας και ειδικά της Αριστεράς (με ή χωρίς εισαγωγικά), επί της ουσίας συντάχθηκε με τις κυβερνητικές πολιτικές κι αποδέχτηκε την ακραία θέση των, άμεσα ή έμμεσα, υποχρεωτικών εμβολιασμών; Το ερώτημα δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, θα μπορούσε να τεθεί σε πολύ ευρύτερο, αν όχι σε παγκόσμιο, επίπεδο.

Εννοείται ότι δεν μας ενδιαφέρουν οι περιπτώσεις όσων έχουν απτά συμφέροντα, οικονομικά ή άλλα, ούτε όσων θεώρησαν ότι είναι πιο ασφαλείς αν συμπλεύσουν με το ρεύμα, ούτε όσων τρομοκρατήθηκαν ή ζαλίστηκαν από τον βομβαρδισμό των ΜΜΕ. Μας ενδιαφέρει το πιο σκεπτόμενο και καλοπροαίρετο κομμάτι της κοινωνίας που, αν και αναγνώρισε ίσως μια υπερβολική βιασύνη ή αυταρχικότητα στον «άνωθεν» χειρισμό, αυτό που κατανόησε ήταν ότι, κατά βάθος, εδώ υπάρχει η εξής σύγκρουση: οι δυνάμεις του ορθού λόγου, της επιστήμης και της προόδου συγκρούονται με το ανορθολογικό, το οπισθοδρομικό, το ξεπερασμένο. Ο κόσμος, τελικά, πρέπει να πάει μπροστά!

Όμως η «πρόοδος», αυτή η γενική και αφηρημένη πορεία προς το «καλύτερο», έχει πολύ συγκεκριμένες επί μέρους διαδρομές εντός των συγκεκριμένων κλάδων. Ποιες δυνάμεις καθόρισαν την κατεύθυνση που πήρε στο συγκεκριμένο ζήτημα, όπου κάθε άλλη δυνατή λύση παραμερίστηκε και επιλέχθηκε ως μονόδρομος η πιο high-tech (και high-risk) λύση των DNA ή mRNA εμβολίων; Γιατί η «πρόοδος» πήρε αυτή κι όχι κάποια άλλη κατεύθυνση;