بهمن کلباسیوزارت امور خارجه ایالات متحده در بیانیه‌های خود مواضع اسرائیل را اعمال می‌کند مصاحبه با شاهد قریشی، به دلیل عدم رعایت اخراج شد

بهمن کلباسی، بی‌بی‌سی فارسی، ۱۷/۹/۲۰۲۵

بهمن کلباسی خبرنگار بی‌بی‌سی فارسی در سازمان ملل متحد در

 نیویورک است. رونویسی توسط تلاکسکالا

شاهد قریشی، در دفتر روابط عمومی وزارت خارجه آمریکا کار می‌کرد و اخیرا از کارش برکنار شد. آقای قریشی در برنامه گفت‌وگوی ویژه به بهمن کلباسی می‌گوید: تسلیت به خانواده خبرنگارانی فلسطینی که ارتش اسرائیل  در غزه کشت و تاکید بر مخالفت آمریکا با پاک‌سازی قومی درغزه مواضعی بود که او براساس روند معمول قصد داشت در بیانیه‌های وزارت خارجه بگنجاند و همین سبب اخراج او شده است. آقای قریشی در نخستین گفت‌و‌گویش با یک رسانه فارسی‌زبان پس از اخراجش از وزارت خارجه آمریکا از آنچه رخ داد و تجربه‌اش از کار در دولت‌های مختلف آمریکا می‌گوید.

بهمن کلباسی: در ماه‌های پس از بازگشت دونالد ترامپ به کاخ سفید، فشارها بر شماری از فعالان و دانشجویان مخالف جنگ اسرائیل در غزه افزایش پیدا کرده؛ از تلاش دولت برای اخراج تعدادی که شهروند آمریکا نبودند تا اخراج جمع دیگر از مشاغلشان.
شاهد قریشی در روابط عمومی وزارت خارجه آمریکا کار می‌کرده و اخیراً از کار بیکار شده.  او سعی کرده در بیانیه‌های وزارت خارجه، بر اساس روند معمول، تسلیت به خانواده خبرنگاران فلسطینی که ارتش اسرائیل کشته و مخالفت با پاک‌سازی قومی در غزه را بگنجاند و می‌گوید همین سبب از کار بیکار شدنش شده.  این نخستین گفت‌وگوی او با یک رسانه فارسی‌زبان پس از اخراجش از وزارت خارجه آمریکاست و در آن هم در مورد تجربه‌اش در دو دولت پیشین و فعلی می‌گوید و هم آنچه که رخ داد.
من بهمن کلباسی هستم و در گفت‌گوی ویژه با این کارمند پیشین وزارت خارجه آمریکا صحبت می‌کنم. شاهد قریشی، سپاسگزارم از فرصتی که در اختیار بی‌بی سی فارسی گذاشتید. پیش از اینکه وارد ماجرا بشویم، می‌شود مقداری در مورد خودت صحبت کنی؟ کجا به دنیا آمدی؟ کجا بزرگ شدی؟

شاهد قریشی: بله، من در شهر سیاتل به دنیا اومدم در سال ۱۹۹۱ میلادی. برای دانشگاه، من روابط بین‌الملل خوندم در دانشگاه واشینگتن. پدر و مادرم از اهل شهر ساوه در ایران هستند و در زمان انقلاب به آمریکا آمدند. بعد از اینکه کارشناسی گرفتم، رفتم به شهر واشینگتن و کارشناسی ارشدم را در همان درس روابط بین‌الملل گرفتم.

بهمن کلباسی: چگونه شد که وارد کار در وزارت خارجه آمریکا شدید؟

شاهد قریشی: از جوانی و پس از حمله آمریکا به عراق، نسبت به جنگ‌های بی‌پایانی که ایالات متحده درگیر آن شده حساس شدم و حس کردم تصویری که در آمریکا در مورد عراق پیش از حمله به آن کشور در افکار عمومی شکل گرفت، به توجیه آن عملیات کمک کرد.  وقتی برای دیدار با خانواده به ایران می‌رفتیم و برمی‌گشتیم آمریکا و می‌دیدیم شبیه آن تصویر منفی در مورد ایران شکل گرفته، نگرانم می‌کرد که آنچه در عراق رخ داد می‌تواند در مورد ایران هم تکرار بشود.  برای همین، خیلی فعال شدم در نهادهای مدنی که برای پایان دادن به جنگ در عراق و افغانستان و پیشگیری از تکرارش در ایران کار می‌کردند.  همزمان، کار در وزارت خارجه هم به عنوان یک دیپلمات برایم جذاب بود، هم برای فهم نیروهایی که کشور را به جنگ می‌برند و هم برای کمک به یافتن راه‌های دیپلماتیک برای اختلاف‌ها به جای جنگ.  خیلی خوشحالم که توانستم مدتی آنجا کار کنم.

بهمن کلباسی: وقتی وارد وزارت خارجه آمریکا شدی، دقیقاً در این شغلی که داشتی در روابط عمومی وزارت خارجه چه می‌کردی؟ شرح وظایفت چه بود؟

شاهد قریشی: در شهریور سال گذشته، به عنوان رابط رسانه‌ای به تیم روابط عمومی وزارت خارجه آمریکا در مورد وقایع لبنان و اردن پیوستم.  رابط رسانه‌ای دو کار اصلی دارد. یکی اینکه پیوسته سخنگوی وزارت خارجه را پیش از اینکه پشت جایگاه گفت‌وگو با خبرنگاران برود، در جریان آخرین تحولات، اخبار و پرسش‌هایی که رسانه‌ها ممکن است بپرسند، بگذارد.  البته در مورد حوزه مورد پوشش خودم که اردن و لبنان بود، تا آمادگی داشته باشد مواضع دولت را در پاسخ‌ها شرح دهد.  کار دوم رابط رسانه‌ای این است که اگر رسانه‌ها پرسشی مثلاً در مورد موضع دولت آمریکا در مورد یک واقعه‌ای در لبنان دارند، آن‌ها را پاسخ دهد.  پس از چند ماه که در آن پست بودم، مقام‌های وزارت خارجه تصمیم گرفتن به من اعتماد کنند و وظیفه مهم‌تر، یعنی رابط رسانه‌ای برای تحولات در اسرائیل و فلسطین را به من بدهند که می‌توانید تصور کنید در میانه این جنگ، شغل بسیار سنگین‌تری بود.  هر روز از شبکه‌های گوناگون خبری از من در مورد موضع آمریکا یا واکنش آمریکا به رخدادی در جنگ اسرائیل در غزه می‌پرسیدند.   وظیفه من، چه در دولت بایدن و چه در دولت ترامپ، این بود که فهم خودم از موضع دولت آمریکا را می‌نوشتم و پیش از اینکه به خبرنگاری که پرسش را طرح کرده بفرستم، به مقام‌های ارشد وزارت خارجه در بخش‌های گوناگونی که به موضوع اشراف دارند، نشان می‌دادم.  آن‌ها خط به خط آنچه نوشته بودم را مرور می‌کردند و اگر لازم می‌دیدند واژه یا چند خط را برداشته یا به آن اضافه می‌کردند.  وقتی متن نهایی می‌شد، به طبقه هفتم ساختمان وزارت خارجه، جایی که مشاوران و معاون ارشد وزیر خارجه هستند، می‌فرستادم تا تأیید بشود و سپس به خبرنگار به عنوان موضع رسمی دولت آمریکا می‌دادم  یا پیش از نشست خبری در اختیار سخنگو می‌گذاشتم تا در پوشه‌ای که با نام کشورهای مختلف همراه دارد، بگذارد که اگر همان پرسش در نشست مطرح شد، آمادگی پاسخ دادن داشته باشد.  وقتی شما در یک خبر که یک رسانه نوشته می‌خوانید "یک سخنگوی وزارت خارجه به ما گفت فلان"، آن مقام من یا یکی دیگر از رابط‌های رسانه‌ای هستند.   همان طور که گفتم برای هر منطقه یا قاره یک یا چند رابط رسانه‌ای وجود دارد.

 بهمن کلباسی: بریم به آن هفته‌ای که سبب اخراجتان شد. دقیقاً چه رخ داد در آن هفته و چه چیزهایی را شما می‌خواستید در بیانیه‌های وزارت خارجه یا پاسخ‌هایتان به خبرنگاران بگنجانید که خشم و ناراحتی مقام‌های ارشد وزارت خارجه را برانگیخت؟

 شاهد قریشی: در سه روز رخ داد.   نخست، چند هفته پیش، روز دهم ماه اوت بود که خبر هولناک کشته شدن ۶ خبرنگار در غزه، یکی از آن‌ها انس، گزارشگر شبکه الجزیره، در حمله موشکی اسرائیل به چادر جایگاه رسانه‌ها رسید.   من متنی شبیه مواضع معمولی را نوشتم که در گذشته هم ابراز کرده بودیم و یک خط هم افزودم که آن را هم پیش از این به کار برده بودیم و آن هم تسلیت به خانواده خبرنگاران قربانی بود.  به محض اینکه این متن را برای تأیید در اختیار مقام‌های بالاتر قرار دادم، بی‌درنگ به من گفتند چون نمی‌دانیم خبرنگار الجزیره چه کرده، تسلیت را حذف کن.  نمی‌خواهم بگویم کدام مقام بود، ولی مقام منسوب به آقای روبیو، وزیر خارجه بود، نه از دیپلمات‌های کادر وزارتخانه.  منظورش در واقع این بود که شاید اتهام اسرائیل که خبرنگار کشته شده عضو حماس بوده، درست است و در نهایت هم بر اساس همان ادعای اسرائیل، جلوی تسلیت گفتن را گرفتند.  مشکل من اینجا بود که چرا از نهادهای اطلاعاتی آمریکا نپرسیم که این ادعا صحت دارد یا نه؟  برای چی بدون چون و چرا ادعای اسرائیل را می‌پذیریم؟  این رویه در موارد دیگر هم رخ داده که مقام‌های ارشد وزارت خارجه به جای پرسیدن از نهادهای اطلاعاتی خود آمریکا، آنچه نهادهای دولتی اسرائیل می‌گفتند را می‌پذیرفتند.  
 روز پس از آن، خبرگزاری آسوشیتدپرس از من پرسید موضع دولت آمریکا در مورد خبرهایی که منتشر شده که اسرائیل می‌خواهد فلسطینی‌ها را از غزه اخراج و به سودان جنوبی بفرستد، چیست؟  این موضوعی است که چند بار دیگر هم مطرح شده بود. در بهار گزارش‌هایی بود که اسرائیل می‌خواهد مردم غزه را به منطقه خودمختار سومالی بفرستد.  پیش از آن هم حرف فرستادن به لیبی و اتیوپی بود. موضع دولت آمریکا در همه این موارد ثابت بود و آن این که ما در مورد گفت‌وگوهای دو جانبه بین مثلاً اسرائیل و اتیوپی اظهار نظر نمی‌کنیم،  ولی با انتقال به زور مردم غزه به هر جای دیگر مخالفیم.  البته واژه درست برای انتقال به زور همان پاکسازی قومی است، ولی ما در وزارت خارجه می‌گوییم انتقال به زور.  خلاصه اینکه وقتی این چند خط را برای تأیید به طبقه هفتم فرستادم، جمله "ما با انتقال به زور فلسطینیان مخالفیم" را پاک کردند که خیلی برایم عجیب بود.   چون ما پیش از این در همین دولت ترامپ موضع مشابه گرفته بودیم و مشکلی نبود.  خود آقای ترامپ با ادبیات خودش گفته بود که با پاک‌سازی قومی مخالف است و آقای ویتکاف، نماینده ویژه‌اش، هم گفته بود ما قصد نداریم مردم را از غزه تخلیه کنیم.  در نتیجه کاملاً با مواضع دولت ترامپ هماهنگی داشت که بگوییم ما از انتقال به زور حمایت نمی‌کنیم.  ولی به هر حال آن بخش از متنی که نوشته بودم را خط زدند.   جالب اینکه عین همین جمله را چند هفته پیش در مورد تحولات در اتیوپی و سودان جنوبی نوشته بودیم که "بله آمریکا با انتقال زوری مردم از سرزمینشان مخالف است"  و بدون هیچ دست‌اندازی تأیید شده بود.  
سپس در روز پس از آن، در پوشه سخنگوی وزارت خارجه که گفتم بخشی از کارم این است که در مورد پرسش‌های احتمالی خبرنگارها پاسخ‌های نهایی شده وزارت خارجه را بگنجانم،  یک پاسخ گذاشتم در مورد سفر رئیس مجلس نمایندگان آمریکا به اسرائیل و دیداری که از شهرک‌های یهودی‌نشین در کرانه باختری داشته.  همزمان، چند مشاور ارشد سفیر آمریکا در اسرائیل در چند مورد از ادبیاتی استفاده کرده بودند که با مواضع پرسابقه دولت آمریکا نمی‌خواند.  تا جایی که سخنگوی وزارت خارجه چند بار در پاسخ به خبرنگارهایی که از حرف‌های سفیر آمریکا آقای هاکابی پرسیدند، می‌گفت این نظر و ادبیات سفیر است و بعد موضع رسمی دولت را تکرار می‌کرد.  به نوعی بین وزارت خارجه و مواضع سفیر کمی فاصله ایجاد می‌کرد.   در این موردم همین طور شد.  یک مشاور ارشد آقای سفیر، مایک هاکابی، فردی است به نام دیوید میلسین.  او پیوسته مواضعی را سعی می‌کرد جا بیندازد که به "اسرائیل اول" معروف است.  به این معنا که منافع اسرائیل مهم‌تر است حتی وقتی با منافع و مواضع آمریکا ممکن است هماهنگ نباشد.  در ادبیات سیاسی آمریکا رایج است که می‌گوییم فلانی "اسرائیل اول" است.
آقای میلسین متنی که من برای پوشه سخنگوی وزارت خارجه آماده و نهایی کرده بودم را تغییر داده بود. مثلاً یک جا نوشته بودم "ما با بی‌ثباتی در کرانه باختری مخالفیم چون برای امنیت اسرائیل هم مهم است که کرانه باختری دچار تنش نشود". این ادبیاتی خیلی جاافتاده است که بارها در گذشته به کار بردیم.  او ترکیب "کرانه باختری" را خط زده و به جای آن نوشته بود "منطقه یهودا و سامره". می‌دانید که این ترکیب یک واژگان مذهبی است و اسرائیلی‌های مخالف تشکیل دولت مستقل فلسطینی به کار می‌برند تا بگویند شهرکسازی در کرانه باختری که از نظر جامعه بین‌المللی غیرقانونی است، حق آن‌هاست.  دولت آمریکا، از جمله آقای ترامپ و وزیر خارجه روبیو، همیشه به این منطقه گفتند کرانه باختری، ولی سفیر آمریکا در اسرائیل، آقای هاکابی، به خواسته اسرائیل از "یهودا و سامره" استفاده می‌کند.
من با حمایت همکارانم در وزارت خارجه، "یهودا و سامره" را دوباره حذف کردم و "کرانه باختری" را گذاشتم.  در نتیجه، سه تغییر در سه روز: یک تسلیت به خانواده کشته شده فلسطینی، مخالفت با انتقال به زور فلسطینیان از غزه، و سوم مقاومتم در برابر تلاش مشاور سفیر آمریکا در اسرائیل برای حذف "کرانه باختری" از ادبیات وزارت خارجه.   روز بعد از این سه روز، که آمدم سر کار، همکارانم به من گفتند که همان آقای میلسین به شدت خشمگین بوده و در تماس با مقام‌های ارشد وزارتخانه در طبقه هفتم، خواستار اخراج من شده و آن‌ها به مدیران من در روابط عمومی وزارتخانه فشار آورده‌اند که من باید بروم.  همین شد که این تصمیم سیاسی را برای اخراج من گرفتند.

 بهمن کلباسی: پس آن روز جمعه که شما را اخراج کردند، دقیقاً به شما چه گفتند؟ :

شاهد قریشی: هیچوقت رسماً و کتبی نگفتند چرا اخراج شدم. در دو روز پس از این ماجرا که اخبار فشار آقای میلسین به گوشم رسید، یک دفعه متوجه شدم دسترسی‌ام به سیستم رایانه‌ای وزارتخانه قطع شده و روز بعد فقط به من گفتند باید لپ‌تاپ کاری‌ام و کارت ورود به ساختمان وزارت خارجه را تحویل بدهم. 13.29 و فقط هم این نبود که به خودم نگفتند رسماً چرا، حتی به مدیرانم در بخشی که رابط رسانه‌ای بودم هم حاضر نشدند کتبی و رسمی علت اخراج را بنویسند که نشان می‌داد تصمیمی سیاسی بوده که از مقام‌های ارشد آمده.

بهمن کلباسی: این رخداد چه اطلاعاتی را به شما می‌دهد در مورد اینکه در درون وزارت خارجه چه می‌گذرد؟ مخصوصاً مقام‌های ارشد که همین طور که می‌گویید در ماه‌های گذشته نسبت به این مواضع حساسیتی نداشتند ولی حالا حساسیت پیدا کرده‌اند. چه رخ داده آنجا؟

شاهد قریشی: اتفاقاً در آغاز ریاست جمهوری ترامپ امیدوار بودم، چون با آتش‌بس در غزه آغاز شد. . سخنرانی رئیس‌جمهوری در عربستان بسیار خوب بود. گفت دیگر جنگ نمی‌خواهیم. به جنگ‌طلبان در آمریکا انتقاد کرد.  اما الان می‌بینم که نفوذ همان تندروها دارد سیاست خارجی آمریکا را به سوی تصمیم‌های رادیکال می‌برد.  تصاویر غزه که هولناک است و حالا علاوه بر آن، این تلاش برای استفاده از "یهودا و سامره" به جای "کرانه باختری" و اینکه حتی نمی‌توانیم به زبان بیاوریم که با پاکسازی قومی مخالفیم، ترسناک است.  به ویژه که گزارش‌های خبری نشان می‌دهد که بحث جدی برای انتقال مردم از غزه در جریان است و این خودش نشان می‌دهد بی‌دلیل نبود که متنی که در مخالفت با انتقال به زور نوشته بودم را پاک کردند. یعنی حتی حرف‌هایی که خود ترامپ در آغاز دولتش گفته، دیگر موضع رسمی نیست.

بهمن کلباسی:  آیا این به این معناست که آقای هاکابی، سفیر فعلی آمریکا در اسرائیل، نقش بیشتری دارد در مقایسه با دیگر مقام‌ها در شکل دادن به سیاست آمریکا در برابر اسرائیل؟ به خاطر اینکه می‌دانیم آقای هاکابی یکی از تندروترین مقامات است و سال‌های سال حتی تأکید کرده که از دید او چیزی به نام فلسطینیان وجود خارجی ندارد.

شاهد قریشی: درسته. من در دوره مسئولیتم نه فقط با همکارانم، حتی با بعضی منسوبین ترامپ هم رابطه خوبی داشتم. اخراج من با اعمال نفوذ سفارت آمریکا در اسرائیل، به همه دیپلمات‌ها و کادر وزارتخانه یک پیام می‌فرستد که اگر در موضوع اسرائیل دست از پا خطا کنند، ممکن است اخراج بشوند. این تأثیر بسیار منفی خواهد گذاشت. کی حاضر است در این شرایط در مقام روابط عمومی، در برابر مواضع تند، بر مواضع بایسته بایستد و با مواضع آقای هاکابی، سفیر آمریکا در اسرائیل، مخالفت کند؟ این برای وزارتخانه‌ای که پر از بهترین کارشناسان سیاست خارجی است، فاجعه است کارشناسانی که دیدگاه و تحلیلشان در موضع‌گیری‌ها و شکل دادن به سیاست خارجی نقش بزرگی داشته. چون حالا آن‌ها نگران خواهند شد که نظر کارشناسیشان با برخورد منفی مقام‌ها روبه‌رو بشود.  این سبب تضعیف روابط ما با دیگر کشورهای حتی متحد آمریکا خواهد شد، از اردن بگیرید تا امارات و عربستان.  

بهمن کلباسی: احساس کارمندان وزارت خارجه، بدنه دیپلمات‌هایی که آنجا هستند، نسبت به این جنگ چیست؟ با آن‌ها کار کردی در این نقش و نقش‌های دیگری که داشتی.  به‌خصوص که حتی در دوران آقای بایدن هم ما شاهد بودیم که تعدادی از دیپلمات‌های وزارت خارجه، کارمندای وزارت خارجه در اعتراض به سیاست او در حمایت از اسرائیل استعفا دادند. الان چه احساسی وجود دارد بین همکارای سابقت؟

شاهد قریشی: یادمان باشد کادر وزارت خارجه همین الان هم زیر فشار زیادی است.  از یک سو دولت ترامپ هزاران نفر را در جریان تعدیل نیرو بیکار کرده و از طرف دیگر سیاست‌هایی که رادیکال هستند ادامه دارد.  همه ما انسانیم و تصاویر غزه بسیار نگران‌کننده است و دیپلمات‌ها به کسانی که در مدیریت اعتماد دارند، این نگرانی‌ها را منتقل می‌کنند.  ولی جهت‌گیری سیاست را رئیس‌جمهور ترامپ و وزیر خارجه‌اش آقای روبیو تعیین می‌کنند. در نتیجه غیر از ابراز نظر کارشناسیشان، خیلی کار دیگری از دستشان برنمی‌آید.

بهمن کلباسی: واکنش‌ها به اخراجت چی بوده؟ هم در میان کارمندان و همکاران سابقت، هم در رسانه‌ها که خب دیدیم پوشش خبری داشت و آیا اگر به زمان برگردیم به چند هفته قبل، آیا همین مطالب را سعی می‌کنی همچنان در بیانیه وزارت خارجه بگذاری یا اینکه فکر می‌کنی بهتر بود اساساً وارد این دعوا نمی‌شدی؟

شاهد قریشی: خیلی از همکاران تماس گرفتند و ابراز تأسف کردند و گفتند شرایط سخت‌تر شده پس از اخراجم؛ کسی چندان تمایلی ندارد نقش رابط رسانه‌ای را به عهده بگیرد چون خیلی سیاسی شده و مقامات ارشد سفارت آمریکا در اسرائیل دخالت می‌کنند. و بله، اگر به عقب برگردم، هم بر متنی که نوشتم پافشاری می‌کنم، چون در ادامه سیاستی بود که در گذشته هم اعلام کرده بودیم، مثل مخالفت با انتقال به زور مردم غزه و یک تسلیت ساده به خانواده خبرنگاران کشته شده.

بهمن کلباسی: شما که در هر دو دولت پیشین و کنونی کار کردی، فرق این دو تا چگونه بوده؟ مخصوصاً در مورد مسئله اسرائیل و فلسطین.  چون خیلی‌ها می‌گویند که فرق زیادی نمی‌کند؛ بایدن هم همچنان به صورت کامل از اسرائیل حمایت می‌کرده، آقای ترامپ هم دارد می‌کند.  خیلی چندان متفاوت نیست بین دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان به‌خصوص در مورد فلسطین و اسرائیل.  آیا این ارزیابی درسته و شما که آنجا خودت کار کردی، تفاوتی می‌دیدی در رابطه با این سیاست؟

شاهد قریشی: پرسش خوبی است. در چند ماهی که در دولت بایدن در این سمت بودم، این واقعیت برایم مسلم شد که آقای بایدن باید جنگ غزه را خیلی زودتر پایان می‌داد.  اگر این کار را کرده بودند، امروز در این شرایط نبودیم.  تصاویر هولناک از غزه هم در زمان آن دولت بود و هم این دولت. در نتیجه بله، در این بخش بین دو دولت تفاوتی وجود ندارد. ولی در ادبیاتی که سخنگوی وزارت خارجه داشت، در دولت بایدن فرق می‌کرد، چون دست کم همدردی با فلسطینیان وجود داشت و از اسرائیل می‌خواستیم که موارد کشتن غیرنظامیان را بررسی کند و پاسخگو باشد.  مشکل اینجا بود که خیلی پیگیری نمی‌کردیم که به آنچه می‌گوییم عمل بشود.  این دولت حتی همدردی کلامی هم نمی‌کند و حتی خواستار پاسخگویی و تحقیق از سوی اسرائیل هم نمی‌شود.

 بهمن کلباسی: خیلی منتقدان می‌گویند که پس شاید اساساً بایدن و سیاستش بدتر بوده، چون در ظاهر کلماتی می‌گفته، واژه‌هایی به کار می‌برده که گویی همدردی دارند با فلسطینیان، ولی در عمل همان سیاستی اجرا می‌کند که آقای ترامپ می‌کند.  دست کم آقای ترامپ حرف و عملش یکی است و می‌گوید برایمان مهم نیست چه اتفاقی برای فلسطینیان می‌افتد.

 شاهد قریشی: بله، این درسته. من این را می‌پذیرم. صادقانه نیست که در بیانیه‌هایمان همدردی ابراز کنیم ولی در عمل وقایع هولناک در غزه ادامه پیدا کند.  رئیس‌جمهوری ترامپ هم فرصت را از دست داد وقتی بر ادامه آتش‌بسی که در آغاز دولتش شکل گرفته بود، پافشاری نکرد.  در نتیجه هر دو دولت اشتباه کردند و هزینه‌اش را مردم فلسطین می‌پردازند که در این شرایط وحشتناک هستند. این جنگ باید تموم بشه.

بهمن کلباسی: چقدر فکر می‌کنی این ایرانی-آمریکایی بودنت نقش داشته در اخراجت؟ نه لزوماً، ولی کلاً اگر یک سفیدپوست آمریکایی بودی که هیچ ربطی به خاورمیانه نداشتی، شاید برخوردشان با تو ممکن بود متفاوت باشد.

شاهد قریشی: باید پذیرفت که وقتی این "اسرائیل اول"ها یک نام خاورمیانه‌ای مثل من، شاهد قریشی، را می‌بینند، راحت‌تر می‌توانند فشار بیاورند که بله این آدم با سیاست‌های ما هماهنگ نیست یا قبلاً بر ضد جنگ یادداشت نوشته در رسانه‌ها و باید اخراج بشود.  پس بله، شاید بی‌تأثیر نبوده. گویی اینکه هیچ‌وقت مستقیم کسی چنین حرفی به من نزده، ولی می‌توانستند بیایند به من بگویند سیاست تغییر کرده و ما نمی‌خواهیم علناً با پاکسازی قومی مخالفت کنیم و من هم تصمیم می‌گرفتم بمانم یا استعفا بدهم. ولی نه، بی‌درنگ اخراجم کردند. قضاوت با بینندگان.

 بهمن کلباسی: در پایان می‌خواهیم یک نگاهی بکنیم به اینکه نگرانی اصلی چیست از مسیری که وزارت خارجه دارد می‌رود، مسیری که دولت آقای ترامپ دارد می‌رود و تبعاتش، مخصوصاً در جنگ اسرائیل و غزه.

شاهد قریشی: نگرانی اصلی‌ام رنج فلسطینیان است که ادامه دارد. و امیدهایی که در آغاز دولت ترامپ داشتم که آتش‌بس پایدار بماند، از دست رفت.  سخنرانی‌های خود آقای ترامپ که گفت صلح می‌خواهد، پیگیری و اجرا نشد و همزمان، ما بیشتر و بیشتر روایت اسرائیل از وقایع در غزه را می‌پذیریم نتیجه این رفتار، انزوای بیشتر اسرائیل است و این انزوا بر روابط آمریکا با متحدانش هم تأثیر گذاشته. همین الان هم شاهد این وضعیت هستیم که دولت آمریکا به کانادا، استرالیا، بریتانیا و فرانسه انتقاد می‌کند که چرا می‌خواهید کشور مستقل فلسطینی را به رسمیت بشناسید؟ برای من، منافع آمریکا باید اولویت باشد، همان شعاری که رئیس‌جمهوری ترامپ داد.   ولی الان با توجه به نفوذی که جماعت "اسرائیل اول"ها دارند، این اولویت زیر سؤال رفته.

بهمن کلباسی: شاهد قریشی، سپاسگزارم از فرصتی که در اختیار من گذاشتید.:

شاهد قریشی: خیلی ممنون. مرسی. سپاسگزارم که اجازه دادی که من انگلیسی صحبت کنم چون فارسی‌ام خوب نیست.

پایان مصاحبه