ΓΚΙΝΤΕΟΝ ΛΕΒΙ« Δώστε μας όπλα για να προστατεύσουμε τους Παλαιστίνιους από τη βία των εποίκων »: η πρόταση του Haim Shadmi προκαλεί αναστάτωση στους Ισραηλινούς

  Γκίντεον Λέβι, Haaretz, 25/11/2021
Μετάφραση από Niko Demo

Κάποια γεγονότα δεν μπορούν να αμφισβητηθούν: Οι Παλαιστίνιοι στα Κατεχόμενα, ειδικά οι αγροτικοί πληθυσμοί, είναι εκτεθειμένοι σε σοβαρούς κινδύνους, χωρίς να υπάρχει κάποιος να τους υπερασπιστεί. Τους τελευταίους μήνες η κατάστασή τους έχει επιδεινωθεί. Οι επιθέσεις ισραηλινών εποίκων έχουν γίνει πιο βίαιες, πιο μεθοδικές και πιο συχνές και η διαβίωσή τους έχει γίνει εφιάλτης. Δεν υπάρχει Παλαιστίνιος αγρότης που να μην φοβάται να βγει για να δουλέψει στο χωράφι του και πολλοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη γη τους φοβούμενοι τους εποίκους.

 

Ένοπλοι έποικοι σε δράση.  Φωτογραφία: Shai Kendler

Ο ισραηλινός στρατός ( IDF), που έχει την ευθύνη για την ασφάλειά τους, ούτε καν σκέφτεται να τους υπερασπιστεί. Οι στρατιώτες του μένουν εκεί, σχεδόν πάντα προστατεύοντας τους επιτιθέμενους και μερικές φορές τους προμηθεύει με όπλα. Η Ανώτατη Διοίκηση ενθαρρύνει αυτή τη συμπεριφορά με τη σιωπή και την αδράνειά της, ακόμα κι αν πρόσφατα μια σχετική οδηγία έλεγε το αντίθετο. Είναι απίθανο να τεθεί σε εφαρμογή. Ούτε η αστυνομία του Ισραήλ κάνει τίποτα, ενώ η αστυνομία της Παλαιστινιακής Αρχής δεν επιτρέπεται να σηκώσει ούτε το δάχτυλο για να υπερασπιστεί τον λαό της. Έτσι, ο πληθυσμός μένει πιο ανυπεράσπιστος από ποτέ.

Αυτό μπορούμε φυσικά να τα αποδεχτούμε σηκώνοντάς τους ώμους αδιάφορα, όπως κάνουμε με την πραγματικότητα του απαρτχάιντ, και να μην κάνουμε τίποτα. Ο Haim Shadmi, δημοσιογράφος και αγωνιστής της ριζοσπαστικός αριστερός, βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Σκέφτεται όπως και οι έποικοι: αφού ο ισραηλινός στρατός δεν κάνει σχεδόν τίποτα για να προστατεύσει τους Παλαιστίνιους, τότε μια άλλη δύναμη θα πρέπει να μπει στην εικόνα. Έτσι προέκυψαν οι πολιτοφυλακές των εποίκων – των οποίων ο νομικός βραχίονας ονομάζεται «ravshatzim» (ένα εβραϊκό ακρωνύμιο που σημαίνει «μόνιμοι συντονιστές στρατιωτικής ασφαλείας». Οι πολιτοφύλακες αυτοί πληρώνονται από το κράτος, οπλίζονται από τον στρατό και τους επιτρέπεται να κάνουν σχεδόν τα πάντα στο όνομα της προστασίας των οικισμών.

Και όντως αυτό κάνουν. Τρομοκρατούν τους Παλαιστινίους, τραυματίζοντας κατά καιρούς αθώους, στο όνομα της αυτοάμυνας. Η οργάνωση "Hashomer Hachadash" έχει προκύψει για παρόμοιο σκοπό: εκεί που η αστυνομία δεν μπορεί να κάνει αρκετά, έχει δημιουργηθεί στο Ισραήλ μια οργάνωση πολιτών που διαθέτει μονάδα με τζιπ, μονάδα μοτοσικλετών και μια εθελοντική μονάδα συνοριακής αστυνομίας. Αυτό ακριβώς που χρειαζόταν η βάναυση συνοριακή αστυνομία «Το κράτος του Ισραήλ δεν προστατεύει τα εδάφη του – εμείς θα προστατεύσουμε τα εδάφη του κράτους στο όνομά του», δηλώνεται στην αρχική σελίδα της οργάνωσης.

JUAN PABLO CÁRDENAS S. Chili : Kast ou Boric, bonnet blanc ou rose bonnet ?

 Juan Pablo Cárdenas S., Política y Utopía, 28/11/2021
Traduit par Fausto Giudice, Tlaxcala

Juan Pablo Cárdenas Squella (Santiago, 1949) est un journaliste et universitaire chilien, qui fut un opposant démocrate-chrétien au régime Pinochet, persécuté  pour ces raisons, y compris après le "retour de la démocratie".

Si, avec un si grand nombre de candidats à la présidence au premier tour de l’élection, les abstentionnistes étaient plus nombreux que les votants, rien ne permet de penser que la situation pourrait changer maintenant et que davantage de personnes encore n'hésiteront pas à voter pour l'une des deux options en lice. C'est-à-dire, pour José Antonio Kast ou Gabriel Boric. Ce sera sûrement confirmé : celui qui sera élu Président de la République n’aura pas rallié plus de 20 ou 25 % du nombre total de citoyens.Ainsi, la démocratie sera la plus touchée lors de ces élections. Il est incontestable que le pays se soucie beaucoup plus des questions de sécurité et des exigences socio-économiques que de la stabilité d'un régime qui, en quarante ans, n'a d'ailleurs pas atteint les normes démocratiques qui existent dans les autres pays du monde. Là où il y a une plus grande égalité sociale, une diversité de presse et une institutionnalité plus complète. Dans lequel les branches du gouvernement, par exemple, disposent d'une réelle autonomie, le présidentialisme n'est pas aussi étouffant, et la probité et la transparence règnent au Parlement et dans le système judiciaire. [On peut toujours rêver, NdT]

Un pays ravagé par la peur de la criminalité ordinaire, par le phénomène croissant du trafic de drogue et par les actions désordonnées de la violence politique, peut difficilement consolider la paix sociale, qui est la grande aspiration du peuple. En même temps, bien sûr, que le droit au travail, à des salaires et des pensions décents, et que la discrimination, la xénophobie et le racisme cessent, comme ils s'expriment sans aucun doute dans notre cohabitation sociale tendue. Non seulement en Araucanie [terre mapuche, NdT], mais sur l'ensemble du territoire.

Il sera très difficile pour le candidat Kast de se défaire de son passé pinochetiste, de son fort conservatisme et des nombreuses craintes que sa position d'extrême droite suscite. Il lui sera encore plus difficile de se séparer de certains de ses partisans qui n'hésitent pas à justifier de graves violations des droits humains et, pour couronner le tout, à prôner la libération de génocidaires et de tortionnaires condamnés par les tribunaux chiliens et internationaux.

Il sera également difficile pour le candidat Boric de se distancier de ses propres déclarations, comme celle de favoriser l'amnistie ou le pardon pour ceux qui, au moment de l’explosion sociale, ont commis de graves troubles et ont même mis le feu à des stations de métro et à certaines églises [sic, NdT]. Même s'ils ont été détenus arbitrairement pendant si longtemps dans l'attente d'un acquittement ou d'une condamnation.

JUAN PABLO CÁRDENAS S.Chile: Kast o Boric

 Juan Pablo Cárdenas S., Política y Utopía, 28/11/2021

 

Si con tantos candidatos presidenciales en la primera ronda electoral fue más alta la abstención que la cantidad de votantes, nada presagia que ahora la situación pudiera cambiar y no sean todavía más los que se resistan a votar por cualquiera de las dos opciones en carrera. Esto es, por José Antonio Kast o Gabriel Boric. Seguramente se va a confirmar aquello que el que resulte elegido como presidente de la República no reúna más allá de un 20 o 25 por ciento del total de ciudadanos.

De esta forma, será la democracia la más afectada en estas elecciones. Es incuestionable que al país le importan mucho más los temas de seguridad y las demandas socioeconómicas que la estabilidad de un régimen que en cuarenta años, además, no ha logrado los estándares democráticos que existen en otras naciones del mundo. Allí donde se constata mayor igualdad social, diversidad de prensa y una más plena institucionalidad. En que los poderes del estado, por ejemplo, tengan real autonomía, el presidencialismo no sea tan asfixiante y en el Parlamento como en el Poder Judicial reine la probidad y la transparencia. 

Un país asolado por el miedo a la delincuencia común, por el creciente fenómeno del narcotráfico y las acciones desquiciadas de la violencia política, difícilmente puede consolidar paz social, cual es la gran aspiración del pueblo. Junto, por supuesto, con el derecho al trabajo, a sueldos y pensiones dignas y en que cesen las prácticas de discriminación, xenofobia y racismo como, sin duda, se expresan en nuestra tensa convivencia social. No solo en la Araucanía, sino en todo el territorio.

Al candidato Kast le resultará muy difícil sacudirse de su pasado pinochetista, de su recio conservadurismo y de los tantos temores que representa su posición de extrema derecha. Más le costará todavía separar aguas de algunos de esos adherentes que no trepidan en justificar las graves violaciones de los Derechos Humanos y, para colmo, abogan por liberar a los genocidas y torturadores condenados por los  tribunales chilenos e internacionales. 

Al candidato Boric le complicará, asimismo, deslindarse de sus propias declaraciones como aquella de propiciar la amnistía o indulto de quienes en la época del Estallido Social cometieron graves desmanes y llegaran a incendiar estaciones del Metro y algunos templos. Aunque éstos se encuentren por tanto tiempo arbitrariamente detenidos a la espera de ser absueltos o ejecutoriados. 

MILENA RAMPOLDIFeminism and Freedom in Simone de Beauvoir’s novel, ‘L’invitée’An interview with Julia Profanter

Milena Rampoldi, ProMosaik, 29/11/2021

 The great feminist and philosopher of French existentialism Simone de Beauvoir remains to this day one of the symbolic women of contemporary feminism. In this essay in Italian, published by ProMosaik LAPH, focusing on Simone de Beauvoir's minor work, entitled L'Invitée, the author Julia Profanter focuses on the close link existing between literature and life and the strong autobiographical imprint of de Beauvoir's work. I talked to the author about her essay.

Simone de Beauvoir in Saint-Germain-des-Prés c. 1946. 'L'invitée' was published in 1943, the English translation in 1949

Why did you choose to write this essay precisely on this work by Simone de Beauvoir?

Before starting the creative and research process on my final paper, I only knew Simone de Beauvoir's most famous work, Le deuxième sexe. During my research I discovered the author's first (relatively unknown) book, L 'Invitée [eng. ‘She Came To Stay’], which fascinated me from the very beginning. The aspect which really struck me was the subject of feminism and the liberation of the female gender in general on the one hand, and the parallels between the novel and the impressive life of the author on the other hand. Once I opened L'Invitée I could no longer put it down and felt an irrepressible urge to sift through the author's life in connection with her first novel.

What can we learn today from Simone's feminism and what are its limitations?

Simone de Beauvoir's vision was a self-confident, autonomous, and strong woman, unimpressed by the domination of the male gender and freed from the role attributed to women for centuries, namely marriage, motherhood̀ and family. In my opinion this vision, especially the principle "I, as a woman *, can do and become whatever I want to" is an inspiration and a fundamental concept of feminism which should be especially taught and preached to young girls and women. De Beauvoir's appeal to women not to accept subordination to men is just as important and recent as it was 60 years ago.

However, there is a limitation in Simone's feminism. My critique of Simone de Beauvoir's feminism is that at times it seems that she doesn't leave any room for women who are "not as emancipated as she is". Even in L 'Invitée she only represents “strong and independent” women what in my opinion does not reflect the reality - neither of the 1940s nor of our times. My vision of feminism is a kind of feminism welcoming all women: women who consider themselves completely autonomous/emancipated, women who are still in their development phase and who are slowly approaching the issues of feminism, and women who have never had anything to do with it but would like to take an interest in it, etc. Consequently, what I personally support is a feminism addressed to all women and not just to those who have already become feminists.

MILENA RAMPOLDIFemminismo e libertà nel romanzo di Simone de Beauvoir, L’invitéeIntervista con Julia Profanter

 Milena Rampoldi, ProMosaik, 29/11/2021

La grande femminista e filosofa dell’esistenzialismo francese Simone de Beauvoir rimane fino ad oggi una delle donne simbolo del femminismo contemporaneo. In questo saggio di Julia Profanter, pubblicato da ProMosaik LAPH, incentrato sull’opera minore di Simone de Beauvoir, intitolata L’invitée, viene sottolineato lo stretto legame tra letteratura e vita e la forte impronta autobiografica dell’opera. Ne ho parlato con l’autrice.

Simone de Beauvoir a Saint-Germain-des-Prés c. 1946. L’invitée fu pubblicato nel 1943 (ed.it. L’invitata, Mondadori 1993/2000)

Perché hai scelto di scrivere questo saggio proprio su quest'opera di Simone de Beauvoir?

Prima di iniziare il processo creativo e di ricerca sul mio elaborato finale conoscevo solo l’opera più famosa di Simone de Beauvoir, Le deuxième sexe. Durante la mia ricerca ho scoperto il primo libro (relativamente sconosciuto) dell’autrice, L’Invitée, che mi ha affascinato fin dall’inizio. Ciò che mi ha colpito è la tematica del femminismo e della liberazione del genere femminile in generale da un lato, dall’altro i paralleli tra il romanzo e la vita impressionante dell’autrice. Una volta aperto L’Invitée non riuscivo più a metterlo giù e sentivo un impulso insopprimibile di spulciare la vita dell’autrice in relazione al suo primo romanzo.

Che cosa possiamo imparare oggi dal femminismo di Simone e quali sono i suoi limiti?

La visione di Simone de Beauvoir era una donna sicura di sé, autonoma e forte, per niente impressionata dal dominio del genere maschile e liberata dal ruolo attribuito alle donne per secoli, cioè matrimonio, maternità̀ e famiglia. Secondo me questa visione, soprattutto il principio “io, come donna*, posso fare e diventare quello che voglio” è un’inspirazione e un concetto fondamentale del femminismo, in modo particolare per le ragazz* e donne* giovani alle quali dovrebbe essere insegnato e predicato. L’appello di de Beauvoir alle donne di non accettare la subordinazione all’uomo è altrettanto importante e recente come era 60 anni fa.

Un limite, ovvero una mia critica al femminismo di Simone de Beauvoir è che a volte sembra che lei non lasci spazio alle donne “non altrettanto emancipate” come lei stessa. Anche in L’Invitée rappresenta solamente donne “forti ed indipendenti”, che secondo me non rispecchia la realtà – né degli anni 40 né di oggigiorno. La mia visione è un femminismo che accoglie tutt*: persone che si considerano del tutto autonome/emancipate, persone che sono ancora in fase di sviluppo e che si avvicinano pian piano alle tematiche del femminismo, persone che non ne hanno mai avuto a che fare ma vorrebbero interessarsi in merito, ecc. – un femminismo per tutt*, non solo per coloro che femminist* lo sono già.