سخنان گرهارد مِرت شِنک در برلین مقابل سفارت آمریکا - 5 فوریه 2022

در مقابله با جوّسازی غرب برای جا انداختن عملیات نظامی در افکار عمومی بخاطر خطر تهاجم روسیه به اوکرائین

بفارسی از حمید بهشتی , تلاکسکالا

چندی پیش بیستمین  سالروز بکار افتادن اردوگاه اسرا در پایگاه نظامی آمریکا در گوانتانامو (واقع در کوبا) بود. این اردوگاه اسرا به خوبی برای توضیح ارتباط آمریکا با حقوق بشر مناسب است. نگهبانی از حقوق بشر معمولا در صورتی از سایر کشورها طلب می شود که به نفع آمریکا باشد. اما در صورتیکه حقوق بشر با منافع قدرتمداری خودشان مناسب نباشد، آنگاه بدون اندکی درنگ از آن صرف نظر گشته، کوچک ترین توجهی بدان نمی شود و همه متحدان نیز آن را ندید می گیرند و رسانه های تحت تمکین سرمایه در صدد مشروع جلوه دادن آن بر می آیند. اردوگاه اسرا در گوانتانامو هنوز نیز برپاست و این به معنی 20 سال، تداوم نقض حقوق بشر از جانب آمریکا و اعمال روش های شکنجه مانند "واتر بُردینگ" (ایجاد خفگی با زیرآب بردن سر زندانیان) است. اما چرا عوامل شکنجه گر در گوانتانامو نیز دادگاهی نمی شوند، همانگونه که به تازگی در مورد یکی از مأموران پلیس مخفی سوریه صورت گرفت؟ اینجاست که بار دیگر دورویی سیاستمداران آلمان و رسانه های "با کیفیت" ظاهر می گردد. علاوه بر آن آمریکا سایر کشورها را به نقض حقوق بشر متهم می سازد. آنان خود را بمثابه سرزمین الهی می نگرند و تصور می کنند خدا بدانها دستور داده است معیارهای خود را بر تمامی گیتی مسلط سازند. جای دارد که آنها نظری به انجیل بیافکنند، به نامه یوحنا در بند 8 ، آیه 7 را بخوانند و ذهن خویش را به تمثیل زناکار مشغول نمایند: هر که در میان شما مرتکب گناه نگشته است، اولین سنگ را بسوی او بیاندازد. بنابراین آمریکا فقط در صورتی اجازه دارد سایر کشورها را بخاطر نقض حقوق بشر محکوم نماید که خودشان بی گناه باشند. اما ایمان آمریکا به انجیل اینقدرها نیز محکم نیست. آنها فقط بخاطر حفاظت از سوداگری و قدرتمندیشان به حقوق بشر متوسل می گردند.

نقض حقوق بشر در آمریکا دارای سنّتی طولانی است. اینکار با مقابله با بومیان اصلی آن سرزمین که اراضی آنها را غصب ، آنها را کشته و فرودست نموده، در محیط های اسکانِ نامناسب برای زندگی محصور کردند، آغاز می گردد. آمریکا چین را به نقض حقوق بشر متهم می سازد، بجای اینکه به سرخ پوستان، زمین هایشان را پس دهد و مظالمی را که بدانها روا نموده جبران نماید. آمریکا نمونه بارز استعمارگر است و مظهر آن، زندانی سیاسی بومی آمریکا لئونارد پلِتیر است. در ماه ژوئن 2021 جِیمز رِینولد، نماینده دادستانی، که مسئول دادرسی پلتیر در محکوم گشتن او بوده در نامه ای که به رئیس جمهور، بایدن، نوشت درخواست آزادی وی را نمود. علاوه بر آن بطور رسمی بخاطر اسارت و محکوم نمودن، از وی طلب پوزش نمود. وی این را نیز پذیرفت که هیچ گونه مدرکی علیه پلتیر در دست نداشته اند و به همین جهت او هرگز نمی بایست محکوم می شده است. این نمونه خوبی برای احترام به حقوق بشر در آمریکاست.

دولت های آمریکا با سرخ پوستان بیش از 2 هزار قرارداد بستند که حتا به یکی از آنها نیز پایبندی نشان ندادند. تمامی آنها را بی شرمانه زیر پا نهادند. این نیز در باره بی وفایی آمریکا به پیمانهایش که برای زمان حال نیز مصداق دارد. فقط کافیست به قرارداد هسته ای با ایران اشاره شود. اما از سایرین خواهان پایبندی به قراردادها می باشند. چه بازی دورویانه و بی شرمانه ای را این ابر قدرت بازی می کند که نقش پلیس جهانی را برای خود قائل است و در عین حال هم شاکی، هم قاضی و هم مجری می خواهد باشد. آمریکا با باصطلاح متحدین خویش نیز بهتر ازاینها رفتار نمی کند، همانگونه که در تصمیم آخرش در مورد افغانستان می توان دید: پای خود را از افغانستان بیرون کشید و دست متحدینش را در حنا گذارد.

مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال 1970 بیانیه ای را تصویت نمود:

"همه کشورها از حقوق مربوط به تمامیت ارضی برخوردارند. آنها برابرانه دارای این حقوق و وظایف بوده، عضو جامعه بین الملل می باشند، بدون توجه به تفاوت های اقتصادی، اجتماعی، سیاسی یا هر گونه ی دیگر". این نیز ذکر شده است که: "همه کشورها موظف اند حقوق سایر کشورها را رعایت نمایند. هر کشور حق دارد نظام سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی خویش را آزادانه برگزیده و متحول سازد".

بدین قرار تحریم های آمریکا علیه کوبا، نیکاراگوئه، ونزوئلا و سایر کشورهای ناخوشایند برای آمریکا، اساساَ ناقض حقوق بین الملل و بیانیه سازمان ملل متحد است.

GERHARD MERTSCHENK„Haben die USA das moralische Recht, gegen andere Länder in einer Sache vorzugehen, in der sie selber Schuld auf sich laden?“

Gerhard Mertschenk ist Mitglied des Vorstandes der Alexander-von-Humboldt-Gesellschaft in Berlin und in der Organisation Venezuela Avanza aktiv. Er hielt folgende Rede am 5. Februar 2022 in Berlin.

 

Liebe Anwesende,

vor Kurzem wurde an den 20. Jahrestag der Inbetriebnahme des Gefangenenlagers im USA-Militärstützpunkt Guantánamo auf Kuba erinnert. Dieses Gefangenenlager eignet sich hervorragend, das Verhältnis der USA zu Menschenrechten zu erläutern. Die Einhaltung von Menschenrechten wird von anderen Ländern immer dann eingefordert, wenn es den Interessen der USA nützt. Wenn jedoch Menschenrechte den eigenen Machtansprüchen entgegenstehen, dann wird sich skrupellos über sie hinweggesetzt und sie werden vollkommen missachtet. Und alle Verbündeten sehen darüber hinweg und die kapitalhörigen Medien versuchen sich in Rechtfertigungen. Das Gefangenenlager in Guantánamo ist noch immer in Betrieb, d.h. 20 Jahre anhaltende Verletzung von Menschenrechten durch die USA und offiziell angeordnete Anwendung von Foltermethoden wie das berüchtigte „waterboarding“. Warum werden die staatlichen US-Folterknechte in Guantánamo nicht auch vor Gericht gestellt, wie es jetzt mit einem syrischen Geheimdienstmann geschah? Da wird wieder die doppelte Moral sichtbar, die von den BRD-Politikern und den "Qualitätsmedien" praktiziert wird.

Die USA maßen sich zudem auf der anderen Seite an, anderen Ländern die Verletzung von Menschenrechten vorzuwerfen. Sie betrachten sich als „God’s own country“, Gottes eigenes Land, und glauben, Gott hätte ihnen das Gebot erteilt, ihre Werte in alle Welt zu tragen und durchzusetzen. Sie sollten aber mal in die Bibel schauen, Johannes Evangelium, Kapitel 8, Vers 7 lesen und sich mit der Parabel von der Ehebrecherin beschäftigen: Wer unter euch ohne Sünde ist, der werfe den ersten Stein auf sie. Die USA dürften also andere Länder nur dann wegen Verletzung von Menschen-rechten anklagen, wenn sie selber ohne Sünde wären. Aber so weit geht die Bibel-gläubigkeit der USA nicht. Sie frönen nur der Absicherung ihrer Profitgier und ihres Machtanspruches.

Die Verletzung der Menschenrechte in den USA hat eine lange Tradition. Sie fängt schon an mit dem Vorgehen gegen die Ureinwohner, denen ihr Land weggenommen wurde, die ermordet, diskriminiert und in unwirtliche Reservate weggesperrt wurden, von denen noch heute etliche existieren. Was für ein Geschrei würden die USA und die ihr hörigen Medien erheben, wenn China so gegen die Uiguren vorgehen würden? China nimmt ihnen nicht das Land, ermordet sie nicht und sperrt sie nicht in unwirtliche Reservate ein. Und trotzdem werfen die USA China die Verletzung von Menschenrechten vor, anstatt den Indianern ihr Land zurückzugeben und sie für die erlittenen Unbilden zu entschädigen. Das ist typische Kolonialherrenmanier. Davon zeugt auch der seit 1976 in den USA inhaftierte indigene politische Gefangene Leonard Peltier. Im Juli 2021 wandte sich der damalige Anklagevertreter James Reynold, der im Prozess gegen Peltier mitverantwortlich für die Verurteilung des Aktivisten gewesen war, in einem Brief an Präsident Biden und forderte nun die Freilassung des politischen Gefangenen. Zudem entschuldigte er sich öffentlich für die Verurteilung und Inhaftierung Peltiers und räumte ein, dass es keinerlei Beweise gegen ihn gegeben habe, weshalb er nie habe verurteilt werden dürfen. Ein bezeichnendes Beispiel für die Achtung der Menschenrechte in den USA.

USA-Regierungen schlossen über 2000 Friedensverträge mit den Indianern ab, kein einziger davon wurde von den USA eingehalten, alle wurden skrupellos gebrochen. Soweit auch zur Vertragstreue der USA. Und das gilt auch für die Gegenwart. Man denke nur an die Kündigung des Atomvertrages mit dem Iran. Aber von den anderen verlangen sie Vertragstreue. Welch ein heuchlerisches und zynisches Spiel dieser Großmacht, die sich zum Weltpolizisten berufen fühlt und Ankläger, Richter und Bestrafer zugleich sein will. Auch gegenüber sogenannten Verbündeten verhalten sich die USA nicht besser, wie man an dem einseitigen und einsamen Beschluss sehen kann, sich aus Afghanistan zurückzuziehen und die willfährigen Verbündeten im Regen stehen zu lassen.

REINALDO SPITALETTAL’ère du Narcisse onaniste

Reinaldo Spitaletta, El Espectador, 8-2-2022
Traduit par Fausto Giudice, Tlaxcala 

Aujourd'hui, une nouvelle « servitude volontaire » est en vogue, déguisée en liberté. Et le pire, c'est qu'on l'honore, depuis la croyance, par exemple, que la culture du « j'aime », une avalanche de « likes », nous rend libres et meilleurs, jusqu'au retour au troupeau, non plus par l'usine, mais par la virtualité. En ces temps de néo-libéralisme, avec des promotions ad nauseam de l'individualisme capitaliste, de quoi le travail peut-il nous libérer ?

À une époque assez lointaine, travailler, c'était appartenir à l'histoire. Il s'agissait, au milieu des devises de « progrès » et de « civilisation », de donner la preuve qu'il y avait un droit à la désobéissance et à vivre mieux. Il s'agissait de faire prendre conscience, par exemple, de la nécessité de réduire les horaires de travail, qui étaient extrêmes et ne tenaient pas compte du repos, des loisirs créatifs et de l'éducation. Les glorieuses luttes du XIX^e siècle pour les « trois huit » en Europe et aux USA étaient le signe qu'il existait une intelligence et un sens de la vie opposés à l'esclavage, même s'il s'agissait d'un esclavage salarié.

La nouvelle culture et les rituels « post-modernes », avec leurs mirages et leurs bazars d'individualisme, d'isolement et d'égocentrisme extrême, conduisent à l'immobilisme, rompu de temps en temps, par exemple, par des explosions sociales, parfois spontanées, et parfois, comme cela s'est produit en Colombie ces dernières années, en raison des inégalités et du manque de respect de ceux d’en haut. Or, ce que nous constatons, accentué par la pandémie, c'est, comme l'a dit le philosophe germano-coréen Byung-Chul Han dans plusieurs de ses livres désormais à succès, que la vie s'est limitée à produire.

Produire quoi ? Pas nécessairement de l'art, de la littérature, de la pensée, de la science, mais des manières déshumanisées de nous faire croire que nous sommes au service de causes supérieures, alors que nous ne sommes qu'un rouage d'un système de marché qui aliène et avilit l'être humain. La nouvelle tactique du capitalisme, avec ses défroques de modèle néolibéral, est de nous faire croire que nous sommes une communauté, alors qu'en réalité, comme dans une dystopie, nous sommes un troupeau assujetti.

Nous nous laissons bercer par une illusion. Il faut cultiver son corps, être « en forme », se modeler, promouvoir le « je », s'éblouir de selfies... Les vieux narcissismes ont été restaurés et polis. Cela fait partie de la culture de consommation, du centre commercial, de la virtualité, des oracles et des gourous. Les politiciens d'aujourd'hui, plus soucieux du look et de la photo bien maquillée, visent l’effet gadget. « Attention à ne pas vous mettre à philosopher », les préviennent leurs conseillers en image. Parlez plutôt d'une bière et d'un pique-nique.

Bien sûr qu'ils le font. Nous appartenons à la société des représentations. Voyons comment vous vous en sortez sur les réseaux sociaux, comment une phrase sensationnelle émeut et provoque des milliers de « likes ». Quel emmerdement que de dire des choses importantes et de faire réfléchir à des chaînes, à l'oppression, à des mystifications à vie. Il faut tout adoucir. De cette façon, nous faisons un pas en avant et il n'y a pas de place pour la rage des « premières lignes » [groupes militants de la récente révolte en Colombie, équivalent des "cortèges de tête" parisiens, NdT] ou de ceux qui ont toujours été floués par des réformes qui ont même jeté par-dessus bord les actes héroïques des « trois huit » d'il y a plus d'un siècle.

1927 : Raúl Eduardo Mahecha Caycedo (assis), Floro Piedrahita, Julio Buriticá et Ricardo Elías López, du Parti socialiste révolutionnaire colombien, posent avec la bannière des trois huit : 8 heures de travail, 8 heures d'étude et 8 heures de repos.

Dans le scénario de la farce, il s'agit de « plus de la même chose », mais avec des bonus. Et revenons au début : de quoi le travail peut-il nous libérer ? Pas même de la faim, par exemple en Colombie, où, pour la plupart, il n'y a même pas de travail et où, devant l'évidence d'un pays aux inégalités infâmes, où beaucoup n'ont même pas deux repas par jour, le gouvernement demande à la FAO (Organisation des Nations unies pour l'alimentation et l'agriculture), face au danger de l'insécurité alimentaire, de retirer la Colombie de cette carte. C'est comme vendre son canapé pour se protéger de l'infidélité.

L'un des artifices contemporains utilisés par les personnes au pouvoir est de nous faire croire que nous sommes libres. « Le sujet néolibéral, contraint de se rendre, est un serviteur absolu en ce sens que, sans maître, il s'exploite volontairement », affirme Byung-Chul Han, dans La disparition des rituels. « Le social est entièrement soumis à l'autoproduction. Tout le monde s'autoproduit, se "tonifie" pour attirer l'attention », ajoute-t-il dans un autre passage.

La nouvelle aliénation se tisse avec les effets de la vitesse, la brièveté des messages, les réactions médiatiques. J'ai beaucoup de « likes », donc j'existe, je me promeus, une masturbation toute neuve, une manifestation du vide (c'est-à-dire de la vanité, comme l'a noté Fernando González) et donc je me crois à jour et au sommet du pouvoir. Alors qu’à vrai dire, on est sous le joug de celui qui s'enivre de sa propre image.

Nous sommes désormais, en plus d'être disciplinés par divers mécanismes de surveillance et de contrôle, afin de ne pas opter pour la transgression, des êtres dociles, amoureux de nos chaînes et de notre corps « bien travaillé ». Nous apprécions notre propre auto-exploitation. Les logarithmes ne nous lâchent pas. Et nous adorons regarder notre nombril, même s'il est mal coupé.

REINALDO SPITALETTANarciso se masturba

 Reinaldo Spitaletta, El Espectador, 8-2-2022

Hoy está en boga una nueva “servidumbre voluntaria”, disfrazada de libertad. Y lo que es peor, a ella se le rinden honores que van desde el creer, por ejemplo, en que la cultura del “me gusta”, un diluvio de “likes”, nos hace libres y mejores, hasta la vuelta a la manada, ya no a través de la fábrica, sino de la virtualidad. En estos tiempos de neoliberalismo, con promociones hasta la saciedad del individualismo capitalista, ¿de qué nos puede liberar el trabajo?

En un tiempo más bien remoto, trabajar era pertenecer a la historia. Era, en medio de divisas de “progreso” y “civilización”, dar evidencias de que existía el derecho a desobedecer y a vivir mejor. Era hacer consciente, por ejemplo, que había que disminuir las jornadas laborales, extremas y sin consideraciones de respeto por el descanso, el ocio creativo y la educación. Las gloriosas lides decimonónicas por “los tres ochos”, en Europa y los Estados Unidos, eran una muestra de que había una inteligencia y un sentido vital opuestos a la esclavitud, así ésta fuera asalariada.

La nueva cultura y los rituales “posmodernos”, con sus espejismos y bazares del individualismo, del aislamiento y el egocentrismo a ultranza, conducen a una inmovilidad, rota de vez en cuando, por ejemplo, con estallidos sociales, a veces espontáneos, y a veces, como ha sucedido en Colombia en los últimos años, consecuencia de las inequidades y los desafueros oficiales. Sin embargo, lo que se ve, acentuado por la pandemia, es, como lo ha dicho el filósofo coreano-alemán Byung-Chul Han en varios de sus libros, que hoy son “bestsellers”, es que la vida se ha limitado a producir.

¿A producir qué? No necesariamente arte, literatura, pensamiento, ciencia, en fin, sino a unos modos deshumanizados en que se nos hace creer que estamos al servicio de causas elevadas, cuando no somos más que una tornillería de un sistema de mercado enajenador y que envilece al ser humano. La nueva táctica del capitalismo, con sus vestuarios del modelo neoliberal, es hacer creer que somos una comunidad, cuando, en realidad, como en una distopía, somos un rebaño sometido.

Nos inducen al espejismo. Hay que cultivar el cuerpo, lucir “fit”, modelar, auspiciar el “yo”, deslumbrarse con las selfis… Los antiguos narcisos han sido restaurados y pulidos. Es parte de la cultura del consumo, del centro comercial, la virtualidad, los oráculos, los gurús. Los políticos de hoy, más pendientes de la pinta y la fotografía bien maquillada, apuntan al efectismo. “¡Cuidado con ponerse a filosofar!”, les advierten sus consejeros de imagen. Hablen más bien de cervecita y picnic.

Claro. Pertenecemos a la sociedad de las representaciones. Veamos cómo te va en las redes sociales, cómo una frase sensacionalista conmueve y provoca miles de “me gusta”. Qué cuentos de decir trascendentalismos y hacer pensar en grilletes, en opresiones, en engañifas de toda la vida. Hay que suavizarlo todo. Así nos hacemos pasito y no hay lugar a rabias de “primeras líneas” ni de los birlados de siempre con reformas que, incluso, han echado por la borda hasta las heroicas gestas de los “tres ochos” de hace más de una centuria.

  1927:  Raúl Eduardo Mahecha Caycedo (sentado), Floro Piedrahita, Julio Buriticá y Ricardo Elías López, del Partido Socialista Revolucionario, posan con la bandera de los tres ochos: 8 horas de trabajo, 8 horas de estudio y 8 horas de descanso.

En el escenario de la farsa se trata de “más de lo mismo”, pero con bonituras. Y volviendo al principio: ¿De qué nos puede liberar el trabajo? Ni del hambre, por ejemplo en Colombia, donde, por lo demás, ni siquiera trabajo hay y donde, ante la evidencia de un país de infames desigualdades, en el que muchos ni siquiera alcanzan a dos comidas diarias, el gobierno pide a la FAO (organización de las Naciones Unidas para la alimentación y la agricultura) que, ante el peligro de la inseguridad alimentaria, retire a Colombia de ese mapa. Es como vender el sofá para preservarse de las infidelidades.

Dentro de las artificiosidades contemporáneas, utilizadas por el poder, está la de hacernos creer que somos libres. “El sujeto neoliberal, que se ve forzado a rendir, es un siervo absoluto por cuanto, sin amo, se explota a sí mismo voluntariamente”, dice Byung-Chul Han, en La desaparición de los rituales. “Lo social se somete por completo a la autoproducción. Todo el mundo se autoproduce, se «da tono» para llamar más la atención”, agrega en otro apartado.

La nueva alienación está tejida con los efectos de la velocidad, la cortedad de los mensajes, las reacciones mediáticas. Tengo muchos “me gusta”, entonces existo, me autopromociono, una novísima masturbación, una manifestación del vacío (o sea, de la vanidad, como anotaba Fernando González) y así creo estar al día y en la cima del poder. Cuando, en rigor, se está bajo el yugo del que se embriaga con su propia imagen.

Somos ahora, además de disciplinados por diversos mecanismos de vigilancia y control, a fin de no optar por la transgresión, seres rendidores, enamorados de nuestras cadenas y de nuestro cuerpo “bien trabajado”. Gozamos con nuestra propia autoexplotación. Los logaritmos no nos desamparan. Y nos encanta mirarnos el ombligo, incluso si quedó mal cortado.

LUIS E. SABINI FERNÁNDEZAnimales heridos, la lógica también

 Luis E. Sabini Fernández, 9/2/2022

En la última semana hemos tenido, una vez más, una vieja modalidad de abordaje de un problema que bien se podría resumir como “tomar el rábano por las hojas” o “cortar el hilo por lo más delgado”: unos productores de ovejas trajeron y expusieron ante la Torre presidencial unas ovejas destrozadas por perros salvajizados o cimarrones.

Un espectáculo atroz. Que en rigor revela y refleja una realidad atroz.

Saltó inmediatamente el resorte ético o moral, y, como tan a menudo, acompañado o amparado por el recurso policial. Plataforma Animalista rechazó acciones que “desprecian la vida animal” y expresó su preocupación por “animales sufriendo durante horas sin asistencia”, aunque respecto de esta última preocupación no pudimos atinar si los animalistas o plataformistas se referían al tiempo sin asistencia en la plaza o al tiempo sin asistencia en los campos y potreros, durante, a veces, la noche entera. Y la comisión directiva de la Sociedad Uruguaya de Veterinarios Especialistas en Pequeños animales resaltó “el sufrimiento de un ser vivo”, olvidando que dicho desprecio es inaplicable a los perros que producen tales agresiones y no debería aplicar a quienes comparten tan penosa información para sensibilizar a otros humanos.

Como no alcanza la condena moral, sobreviene de inmediato el garrote: le piden al INBA (Instituto Nacional de Bienestar Animal) y el MGAP (Ministerio de Ganadería, Agricultura y Pesca) que “ubiquen a los responsables de este hecho inconcebible”. Los animalistas y los veterinarios organizados consideran inconcebible la denuncia de una atrocidad, pero no el hecho de que se produzcan tales atrocidades.

Curioso sistema de preservación ética.

Los veterinarios, que aclaran ser médicos veterinarios (y es una suerte que no aclararen ser médicos y médicas veterinarios y veterinarias) se avergüenzan ante “estas manifestaciones que atentan contra el bienestar animal” y si leemos correctamente no parecen referirse a las tropelías perrunas sino a la socialización de tan penosa situación.

Hablan, sin embargo, de “mitigar esta problemática” con lo cual inferimos que son conscientes de los daños producidos al bienestar animal por la población de perros sueltos, pero entonces sostienen, no se puede aceptar “cualquier medio para la manifestación de las disconformidades”.

Con lo cual, estos colectivos humanos no quieren ver la realidad tal cual es, sino a lo sumo mediada por normas, filtros, prescindencias, y versiones indirectas, en todo caso homeopáticas, simbólicas, manteniéndonos en un sopor existencial, mullido, bajo control, que asegure nuestra estabilidad intelectual… e institucional.

Los animalistas desde su Plataforma reclaman sanciones a los implicados (obsérvese el lenguaje policíaco). Y creen aclarar su punto de vista aclarando: “No queremos que haya perros atacando a ovejas, pero tampoco que lo hagan humanos.” Igualando así, el comportamiento de perros salvajizados, sueltos o con dueños que los han convertido en máquinas de matar, con ganaderos, ovejeros, gente de la tierra que procura enfrentar tan atroces ataques, mostrando al resto de la sociedad el resultado que hemos sabido (o no sabido) construir.